...İNSANLARI ANLAMAK...
İnsanları anlamak zor zanaat doğrusu..eskiden insanları anlayabileceğime kendimi inandırmıştım şimdi ise bu inancımı yitirmiş durumdayım..buna inandığım zamanlarda işe insanları sınıflandırma ile başlamıştım..kibirli insan… duygusal insan… çıkarcı insan… doğrucu insan… sinirli insan… her şeye ‘’ben’’ diyen insan…kendini dünyanın merkezi zanneden insan…v.s v.s…sonra baktım ki bunlar say say bitmiyor yani bu işte de başarılı olamadım…sonra karşıma çıkan insanları değerlendirmeye başladım bir de benim bu tip insanlar karşısındaki tutumlarımı…yani sadece insanları değil benimde bu tip insanlar karşısındaki durumum davranışlarımda önemliydi benim için..ama ne yazık ki karşıma çıkan insanlar çok çeşitliliğini yitirmeye başladı daha sonra… üç çeşide indirgediler kendilerini…1_çıkarcı insanlar…2_her şeye ‘’BEN’’ diyen insanlar..3_kendini dünyanın merkezi zanneden insanlar…
Dedim ya benim tutumlarımda çok önemliydi…tutumum sabitti silip atmak biraz yara almak biraz inancını yitirmek ve daha sonrada silip atmak…öyle insanlar var ki şu dünyada basit çıkarları için yanındayken karşında olabiliyorlar…ve daha sonra da bu davranışları kendilerine konduramayıp sana ağır sıfatlar yakıştırıyorlar…ve en ağırı da karşında bulunan birinin gözünün içine baka baka yalan söylemesidir…bu en ağırıdır…
Kendini dünyanın merkezi zanneden insanlar ayrı bir vaka…her şey onların etrafında döner her şeyi bildiklerini zannederler..ve o olmazsa dünya var olmaktan çıkar sanırlar…hani bir tabir vardır.. küçük dağları ben yarattım… aynen öyle bir havadadırlar…bu insanlarla anlaşmak çok güçtür..her şeyi bilmek isterler…her şeyde olmak…
Ama küçük bir toplulukta olsa hala iyi insanların olduğuna inanıyorum zaman zaman…ya da inanmak istiyorum…etrafımdakilere baktığımda bir elin beş parmağı kadar bile etmeseler de…
Hayat zor diye söylenip durur insanlar halbuki hayat zorlaştıran biz insanlar değil miyiz?..ne yani hayat bir canavar ve bizi yok etmek için mi var oldu?.. elbette ki hayır…hayatı zor yapan her zaman insanlar ve onların yarattığı sorunlar olmuştur…hayattan nefret ettiğiniz anları düşünün acı çektiğiniz, yara aldığınız, bu ne biçim dünya dediğiniz…bunlarda tek başına hayat ve hayatın var olması mıydı belli başlı neden..?hayırr..! etrafınızdakiler size bu cümleleri kurduranlardı değil mi..? O zaman ne diye hayatı suçlayıp duruyoruz?..ne diye hayattan yakınıp duruyoruz..? Zor olan hayat değil insanlar ve etrafımızdakiler…insanların amaç ve çıkarları için yaptıkları…
