...ÇOCUKLUĞA ÖZLEM...

Bugün bizim bayramımızmış … bugün 23 nisanmış… şöyle bir düşündüm de küçükken bugünler ne kadar heyecan vericiydi ne kadar önemliydi…okulda yapılan bir etkinliğe katılıp o gün bir şeyler yapmak dünyayı kurtarmak kadar önemliydi bizim için… yasalara göre bu bayramı bir sene daha yaşayacağım…ama hiç bir şey ifade etmiyor sanki benim için hiç bir bayram niteliğinde değil gibi …1.sınıfa başladığımda şiir okumuştum kürsüde…ayaklarımın titrediğini hissetmiştim herkes beni dinlemişti elimde benden büyük bir mikrofon vardı ..masum ve cırtlak sesimle..’’HOŞGELDİN 23 NİSAN NEŞE DOLUYOR İNSAN’’ gibi bilindik klişeleşmiş şiir dizeleri okumuştum…bir de bir gece önceki heyecandan uyuyamayışımı söylemeden edemeyeceğim…her sene bir etkinlikte muhakkak olurdum benim için çok önemliydi…ve ortaokula kadar hep önemli oldu…okulun bando takımına girmiştim 3. Sınıfta… en önde çalmak istemiştim herkes ilk önce beni görsün bende buradayım burada olduğumu görün der edasıyla ama en önde değildim buna çok üzülmüştüm…elimde trampetimle mahalleme girdiğimde sanki METALLICA grubunun bateristiymişim edasıyla havalı havalı yürürdüm…şimdi düşünüyorum da hayat zaman çok çabuk geçiyor… üzülme mutlu olma nedenlerimiz değişiyor… bugün herhangi bir yerde en ön sırada olamadığım için hiç üzüleceğimi düşünmüyorum…bugün beni üzen çok şey var ama hiçbiri çocukluğumdaki kadar masum değil…onlar kadar saf şeyler değil… bugün eski bayramlardaki gibi heyecanlanmadım hiç… bugün çocukluğumu özlediğimi hissettim… elma şekeri yerken her yerimin yapış yapış olmasını… pamuk şeker yerken dilimin pembeleşmesini…dondurma yerken üstümü batırdığımda annem kızacak diye endişelenmeyi… yağmurlu havada top oynarken düşüp çamura bulanmayı… denize can simitsiz girememeyi… sıcak içecekler içerken annemin içine soğuk su katmasını… her gece annemin zorla süt içirmesini..gündüz uykuları da cabası… babamla maçlara gitmeyi… mahalledeki gıcık olduğumuz kişilerin zillerine basıp kaçmayı… oyun oynarken mızıkçılık yapmayı…ve bunun gibi bir çok şeyi çok özledim…