..KAHRAMANIMA..

Küçükken çizgi filmlerdeki kahramanları hiç sevmezdim … çok itici gelirdiler bana iri yarı kocaman adamlardılar ... hep olağanüstü birer özellikleri olurdu..ya duvara tırmanırlardı yada uçarlardı..küçükken hiç kahramanım olmadı benim..ama hep kahraman olmak istemiştim belkide o yüzden erkeksi bir yapıya sahibimdir..küçükken ne zaman bir kavga olsa hemen devreye ben girerdim..=)sanırdım ki kahraman olmak için hani şu çizgi filmlerdeki gibi olmam gerekir..ama sonra büyüdüm birazcık ve anladım ki kahraman öyle olunmuyormuş günün birinde biri çıktı karşıma ..Ağabey dedim ona en içtenliğimle en sıcaklığımla..sonra baktım ki duruşuyla bakışıyla aklıyla her şeyiyle mükemmeldi..ekmek kadar temiz su gibi aydındı..bir gece kafamı yastığıma koyduğumda aklıma o geldi..duraksadım birden ve biraz düşündüm..ve artık benimde bir kahramanım vardı..her şeyiyle mükemmel dediğim biri vardı..orjinaldi sıradan değildi..sonra baktım ki oda beni sevdi..öyle temizdi ki yüreği beni sev diye haykırıyordu bunu görmemek imkansızdı..onla sohbet etmek,konuşmak vakit geçirmek çok güzeldi..onunla çay içmek bile güzel halbuki ben çay hiç sevmezken..sonra baktım ki kahramanıma açmışım tamamen kapılarımı sevdirmişim sevmişim..belki de arkamı döndüğümde tek gördüğüm insandı o.. her şey onu hatırlatır oldu sonra… okuduğum kitapta ismi geçer oldu…yürüdüğüm sokak lambası onun gibi aydınlıktı…dinlediğim türkünün bağlama sesi onun kadar saftı temizdi...bir bebek gülümsemesi onun kadar içtendi…bana bu güzel duyguları yaşattığın için binlerce kez teşekkürler kahramanım…